Harda

nieprzyjazne twarze. Ponurych mężczyzn i kobiety, którzy chcieli

jej powiedzieć: „To nie twoje miejsce”. Szła coraz szybciej,

roztrącając ich. Bała się każdej straconej chwili. Gdy była już

blisko, usłyszała śpiew wewnątrz świątyni. Nie, nie śpiew. Ktoś o

potężnym głosie recytował Pieśń Najwyższego, ale to nie był

islandzki skald jej męża. Pod samą świątynią ludzi było już

mniej. Niemal biegła, ciągnąc Olofa za rękę. Nie zadawał pytań.

Miał spoconą dłoń. Zostały jej jakieś dwie dziesiątki kroków i

wtedy wrota świątyni rozwarły się i z wnętrza wyszedł

najpiękniejszy starzec, jakiego widziała w życiu. Wysoki,

potężny, szerokoplecy. Białe, długie włosy spływały mu na

ramiona. Siwa broda wydawała się jak z jedwabiu. Ubrany był w

szeroki, szary płaszcz z kapturem zarzuconym na ramiona.

---------